Natura e Origine della Mente / Romeo Castellucci

Αντικρίζουμε τη φύση σαν κωμωδία,

εντοπίζουμε μια τρανταχτή στιγμή

αυτής της φυσικής κωμωδίας,

παρεμβαίνουμε διακριτικά,

με μια τεχνητή αντιστροφή,

ενισχύοντας την κωμωδία αυτή

στον έσχατο βαθμό.

René Jakurz

Η παράσταση ανέβαινε σε ένα προάστιο, το οποίο λίγη σχέση είχε με το κέντρο της πόλης (τουλάχιστον με το πολύ κέντρο). Το θέατρο ήταν καλοστημένο· όταν ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο, ο χώρος στον οποίο παραμείναμε άπραγοι αναμένοντας να περάσουμε μέσα είχε δύο καλές βιβλιοθήκες και παρουσιαζόταν συνολικά φιλικός και άνετος. Οι πόρτες άνοιξαν και μεταβήκαμε στην πλατεία· αντί να καθίσουμε, οι ταξιθέτες μας προσκάλεσαν, εξάπτοντας την περιέργειά μας, να μαζευτούμε σιγά σιγά όλοι επάνω στο μικρό τμήμα της σκηνής που μας ήταν διαθέσιμο –μερικοί τοποθετήθηκαν απευθείας στα καθίσματα της πρώτης σειράς.

Όταν είχαν όλοι οι θεατές στριμωχτεί επάνω στη σκηνή, η αυλαία ανέβηκε και από πίσω της φανερώθηκε ένας τοίχος από γυψοσανίδα, το κάτω μέσον του οποίου κοσμούσε μία τρύπα στο σχήμα –μάλλον γυναικείου– ανθρώπινου σώματος. Η τρύπα είχε ένα μέγεθος που δεν απέκλειε την απαγόρευση διέλευσης σε κάποιον ή κάποια επαρκώς ογκώδη. Διαβαίνοντάς την, βρεθήκαμε σε έναν μεγάλο φωτισμένο χώρο (τη σκηνή του θεάτρου) με άσπρο πάτωμα και μαύρους τοίχους. Μέσα μας περίμεναν, εκτός από λίγους ακόμα εργαζόμενους που κατόπιν τοποθέτησαν εδώ κι εκεί κάποιες σποραδικές καρέκλες, ένας άντρας, κρατώντας από το λουρί έναν τεράστιο μαύρο σκύλο, και μια γυναίκα που φορούσε ένα γκριζωπό-μπλε, μακρύ, ελαφρώς παλαιικό φόρεμα, κρεμασμένη σε ύψος τουλάχιστον έξι μέτρων από ένα σύρμα μονάχα με τον δείκτη του αριστερού της χεριού, συνθήκη που έμοιαζε να την εξαντλεί.