για τον Mccoy Tyner (rip) (λίστα)

(πατήστε ΕΔΩ για ολόκληρη τη λίστα)

Η λίστα αυτή είναι ένας μικρός φόρος τιμής στον Mccoy Tyner, που πέθανε στις 6/3/2020. Αν και έγινε γνωστός πρωτίστως ως πιανίστας του Coltrane, η προσωπική δισκογραφία και η επιρροή που άσκησε ήταν μεγάλες. Στην περίοδο 1962-1965, το κλασικό κουαρτέτο του σαξοφωνίστα στο οποίο συμμετείχε μαζί με τον μπασίστα Jimmy Garrison και τον ντράμερ Elvin Jones ηχογράφησε αρκετά άλμπουμ, με αποκορύφωμα το A love supreme [1964]. Κατόπιν όμως ο Coltrane, υπό την επιρροή των Ornette Coleman, Pharoah Sanders, Cecil Taylor, Albert Ayler, κ.λπ., άρχισε να πλέει σε όλο και πιο πειραματικά ύδατα, και όταν μετά τον Sanders προστέθηκε κι ο σαματατζής Rashied Ali (εδώ σε ντουέτο με τον Coltrane στο “Mars”) ως δεύτερος ντράμερ, ο Tyner αποχώρησε από τη μπάντα διαμαρτυρόμενος ότι δεν μπορούσε πια να ακούσει το πιάνο του. Όσο πλησίαζαν τα ’70s, η κυρίαρχα τροπική [modal] μουσική του στράφηκε όλο και περισσότερο προς την πνευματικότητα, απηχώντας την αντίστοιχη φάση του μεγάλου αδερφού του Trane. Αν και ο αϊ-John ήταν χριστιανός ενώ ο Tyner μουσουλμάνος, η δήλωση του τελευταίου θα κάλυπτε κατά πάσα πιθανότητα και τους δύο: «Η πίστη μου διδάσκει την ειρηνικότητα, την αγάπη του Θεού και την ενότητα της ανθρωπότητας. Αυτό το μήνυμα ενότητας υπήρξε το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου και, όπως είναι φυσικό, επηρέασε τη μουσική μου». Κατά την περίοδο αυτή, απ’ όταν δηλαδή μπήκε στο roster της Blue Note, ηχογράφησε και τα σπουδαιότερα άλμπουμ του: Expansions [1968], Sahara [1972], το αφιέρωμα στον Coltrane Echoes of a friend [1972], Enlightenment [1973], κ.ά.· συνέχισε βέβαια να γράφει ασταμάτητα, ως αρχηγός ή sideman, μέχρι και τα ’00s. Ο Tyner έπαιξε μια ζωή μόνο ακουστικά, μα πειραματίστηκε σποραδικά με όργανα όπως το harpsichord ή το koto (!) αλλά και με μεγαλύτερα σύνολα, σχηματίζοντας προσωρινά στα ’80s ακόμα και μια big band. Το κρουστικό παίξιμό του, ιδίως στο αριστερό, άφησε εποχή στην τζαζ, όπως και οι ανοιχτές, ελεύθερες και υποστηρικτικές για τους σολίστες αρμονίες του, με τις ανοιχτές τους τέταρτες (τις οποίες βλέπουμε π.χ. στη λίστα και στο “Maiden voyage” του Hancock) και τα λοιπά. Η τεχνική αυτή ανοιχτότητα αντανακλά, όπως συχνά συμβαίνει, και μια ανοιχτότητα του πνεύματος: «Παίζω αυτό που ζω. Έτσι, ακριβώς όπως δεν μπορώ να προβλέψω τι είδους εμπειρίες θα έχω, δεν μπορώ και να προβλέψω τις κατευθύνσεις που θα πάρει η μουσική μου. Θέλω απλά να γράφω και να παίζω το όργανό μου όπως νιώθω».